Cześć wszystkim! Dziś chciałabym przedstawić Wam moje ulubione filmy romantyczne, które mogłabym oglądać dosłownie na okrągło, natomiast kolejność jest przypadkowa. Dajcie znać w komentarzach jakie Wy romansidła lubicie.

Film zawiera dwa wątki. Pierwszy z nich opowiada o studentce historii sztuki zakochanej w kowboju, jednak ten musi wrócić po wypadku na rodeo, aby uratować rodzinne ranczo. W drugim wątku poznajemy staruszka, który po wypadku samochodowym wspomina dawne czasy, w tym swoją zmarłą żonę. Piękny film!

Opowieść o chorej na raka 17-sto letniej Hazel (Shailene Woodley) i Gus'u (Ansel Elgort), których nie łączą tylko doświadczenia związane z chorobą, ale także miłość do książek. Dziewczyna marzy o tym, aby poznać swojego ulubionego pisarza. Gus'owi udaje się dotrzeć do niego i dostaje zaproszenie do Amsterdamu, gdzie leci razem z Hazel.  

Film przedstawia parę przyjaciół znających się od dzieciństwa. Kiedy Alex wyjeżdża na studia do Ameryki, ich przyjaźń czekają trudne chwile. W tym czasie Rosie rodzi dziecko, o którym on nie wie. Czy zaryzykują wszystko dla rodzącej się między nimi miłości?

Opowieść o młodym żołnierzu, który poznaje pochodzącą z zamożnej rodziny, Savannah (Amanda Seyfried). Między parą rodzi się głębokie uczucie i zakochują się w sobie. Niestety nieubłaganie zbliża się wyjazd Johna (Channing Tatum) na misję, który zaczyna walkę miłości z kilometrami i tęsknotą. 

Kończąc 21 lat, Tim (Domhnall Gleeson) dowiaduje się od ojca, że może cofać się w czasie. Ten pragnie znaleźć dziewczynę i sądzi, że będzie to idealny sposób na to. Wyjeżdża do Londynu i poznaje tam śliczną Mary (Rachel McAdams). Dzięki swojemu darowi udaje mu się pomóc przyjacielowi dotrzeć do szpitala i ocalić swój ślub, jednak jest on również niebezpieczny. 

Polski film! Hania, poukładana życiowo dziennikarka dowiaduje się, że jej ojcem jest słynny tancerz i postanawia nauczyć się tańczyć. Jej trenerem zostaje Wojtek, w którym się zakochuje. Hania odnajduje w sobie nową pasję - taniec :)

Wszędzie mówi się o tym, że zmiany są dobre. Ale dlaczego nikt nie mówi o tym, że są one trudne? Że czasem wymagają od nas wielu poświęceń? Że przez nie niekiedy tracimy kogoś bliskiego?

Pewnie, zmiany są dobre, bo wprowadzają coś nowego do naszego życia, coś czego nie znaliśmy wcześniej lub coś, czego się w pewien sposób obawialiśmy.  Są potrzebne, bo dzięki nim możemy się rozwijać i poznawać, ale też trudne, bo przez nie kończymy pewien rozdział i zaczynamy coś nowego. Coś, z czym musimy się pogodzić i nauczyć się żyć na nowo, być może w nowym otoczeniu czy z innymi ludźmi.

Są one większe, mniejsze, jednak okres dojrzewania bez nich to nie okres dojrzewania, przynajmniej tak mi się wydaje. Mowa tutaj oczywiście o kompleksach, wadach, niedoskonałościach, które ma każdy z nas. I o nich sobie właśnie dziś porozmawiamy. 

Niski wzrost, za grube nogi, duży brzuch, masywne ramiona, pyzata twarz, brzydki nos itd. Każdy z nas z pewnością boryka się z różnymi kompleksami, wizualnymi (bo takie zazwyczaj przeszkadzają nam najbardziej), ale także wewnętrznymi. Ale z czego właściwie się one biorą? Moim zdaniem jest to głównie wina telewizji czy Internetu. Tam ciągle przedstawiany jest ideał kobiety- wysokiej, szczupłej z długimi nogami, dużymi piersiami, kobiecymi kształtami, długimi włosami i piękną cerą. Jednak nie zawsze to wszystko jest prawdą. Celebrytki zza oceanu upiększają swoje twarze i ciała drogimi operacjami plastycznymi czy zabiegami odmładzającymi, które sprawiają, że ciągle wyglądają młodo. Z budżetem, jaki mają na swoim koncie, mogą zrobić co tylko chcą, czy to powiększyć biust, zmniejszyć nos czy powiększyć usta. Widząc to, my również chcemy poprawić swój wygląd i czuć się lepiej. Ale nie tędy droga! Nie powiem, bo sama borykam się z mnóstwem kompleksów, i jak każda nastolatka chciałabym zmienić wiele rzeczy w moim wyglądzie, ale każdego dnia staram się akceptować siebie taką jaka jestem. Jeśli w jakiś sposób mogę pozbyć się moich kompleksów, to z całych sił próbuje to zrobić. I nie chodzi mi tutaj wyłącznie o zmiany w wyglądzie, ale także w charakterze. Jeśli przeszkadza ci to, że jesteś zamknięty/a w sobie albo nieśmiały/a, to spróbuj się otworzyć, poznać kogoś nowego, wspólnie coś przeżyć, to na pewno wyjdzie ci na dobre. Wystarczy tylko chcieć. Nic samo nie przyjdzie. Jeśli chcesz pozbyć się kompleksów, zgubić zbędne kilogramy, zmienić się, to jeśli tego naprawdę chcesz, to w końcu to osiągniesz. Nieważne jak długo by to trwało. Najważniejszy z tej całej drogi, którą przebędziesz, nie będzie zmiana jakiej dokonasz, ani trud, jaki włożysz, żeby spełnić swój cel. Najważniejszy będzie początek i to, że się nie poddałeś/aś!

Powiem Wam, że bardzo lubię reklamy firmy DOVE. W nich nigdy nic nie jest ukryte, udawane. Pokazują kobiety takie jakie są, czy to chude, czy przy kości. I właśnie to jest fajne! Nie ma żadnego ideału kobiety z długimi nogami i szczupłą sylwetką. Każdy z nas ma własny ideał, każdemu z nas podoba się coś innego. Dla niektórych dziewczyny, które mają kilka kilogramów więcej (nie mówię tu o nie wiadomo jakich olbrzymach) są obrzydliwe, ohydne itd. A innym wręcz to się podoba. Podoba im się, że mają za co chwycić i przytulać, w końcu więcej ciałka do kochania. Nauczmy się akceptować siebie takimi jakimi jesteśmy.

zobacz :) KLIK

Jak sam tytuł posta wskazuje dziś będzie na zdrowo! Ostatnio dość dużo o tym czytałam i sama dowiedziałam się kilku ciekawostek, którymi chciałabym się z Wami podzielić. Dajcie znać czy Wam się podoba :)

Trzeba przyznać, że często lekceważymy pierwszy posiłek, a jest on przecież najważniejszym ze wszystkich. Niektórzy mają tendencję do jedzenia dużych porcji wieczorem i po prostu nie są głodni z rana. Inni nie czują głodu aż do godz. 14 i twierdzą, że jeśli nie zjedzą rano, to oszczędzają kalorie. Nic bardziej mylnego! Badania na dużych grupach osób wskazują, że ci którzy jedzą śniadania mają mniejszy apetyt wieczorem i w sumie w ciągu całego dnia zjadają mniej. Kiedy nie jemy śniadania jesteśmy rozdrażnieni i bardziej podatni na stres. Ponadto szybciej odczuwamy zmęczenie, mamy napady złości i gorzej nam się myśl, a taki stan może utrzymywać się nawet do wieczora. Tak więc zachęcam wszystkich do jedzenia śniadań :)

Nasz pierwszy posiłek powinniśmy zjeść maksymalnie 30 minut po przebudzeniu, aby się dobrze "przyjął". Dzięki niemu mamy przecież energię i siłę na cały dzień, i to on pobudza nasze ciało i mózg do pracy.  Ja sama od rana nie bardzo lubię jeść, zwłaszcza przed szkołą o tak wczesnej porze, ale zawsze staram się zjeść coś lekkiego, żeby coś do brzuszka wleciało, i przeważnie jest to owsianka z owocami.

- Śniadanie powinno zaspokajać 25% dziennego zapotrzebowania na składniki odżywcze, czyli zawierać około 500/600 kcal,

- Pierwszy posiłek w ciągu dnia powinien być bogaty w węglowodany, które dostarczają naszemu organizmowi energię, ale powinny to być węglowodany złożone, nie proste,

- Preferowane są pokarmy o niskim indeksie glikemicznym, dzięki którym utrzymujemy poczucie sytości do kilku godzin i nie jesteśmy głodni, wysoki indeks glikemiczny oznacza, że wyrzut glukozy do krwi jest szybki, ale energia otrzymana w ten sposób szybko znika, stąd odczuwamy głód już po 2 godzinach, dlatego zamiast słodkich, bogatych w glukozę dżemów, lepiej wybrać pełnowartościowe produkty, z których czerpiemy energię na dłużej (bez podjadania).

Mogą wziąć śniadanie do pracy bądź szkoły i zjeść do godz. 10. Kanapki bez problemu można zapakować, jeśli nie chce nam się ich jeść po przebudzeniu. Ja proponuję pieczywo pełnoziarniste z twarożkiem i warzywami lub jajkiem, bądź chudą wędliną, bo to źródło pełnowartościowego białka. Owsiankę, musli z jogurtem czy owocami zawsze można przygotować w słoiku. Jeśli nie jadałeś/aś do tej pory śniadań, to wypracuj sobie taki nawyk, a z czasem sam/a zauważysz pozytywne zmiany w swoim samopoczuciu, a być może również  na wadze. Wystarczy tylko chcieć :)